aanraking

ZEVEN.

Ik tel de keren dat we samen op avonturenpad gaan, het is zaterdag vandaag en de zevende keer dat we samen zijn. Het is zo'n zaterdag waar de zon tussen de wolken door verschijnt maar je de regen al in de lucht voelt hangen. Ik ben net iets eerder op centraal station dan jij, ik treuzel bij de automaat om mijn ov chipkaart op te laden, treuzelen vind ik fijn, wachten niet.

Wachtend op perron 7, het perron waar de trein richting Eindhoven zal vertrekken, belt hij me op, ik ben altijd net te laat met opnemen, deze keer geen uitzondering, ik bel hem(G) terug, hij neemt niet op (de voicemail die hij heeft is fantastisch). Twee handen rond mijn middel en lippen in mijn nek, hij is er. De trein komt aangereden en zoeken een plekje naast elkaar. Hij is verkouden, plaatst zijn hoofd op mijn schouder. We vertellen elkaar de gemiste dagen bij. Hij is enthousiast om naar de Dutch Design week te gaan en ik word enthousiast van hem. Kriebelend door mijn haar verteld hij nog één van zijn vele verhalen.

Het vervelende, maar zeker ook leuke aan de Dutch Design week is dat er zo ongelooflijk veel te zien is. Stiekem was ik woensdag ook al geweest, zodat ik alvast een paar van de honderden dingen kon zien die ik wou zien, kon bij praten met oude stage vriendinnetjes en iets minder last zou krijgen van het idee dat ik lang niet alles zou kunnen zien. Nu ben ik er met hem, we bekijken de afstudeer show van de Design Academy, hier is het zo druk dat we elkaar af en toe kwijt raken, zijn handen slaan altijd weer om mijn middel. Belanden in een kleine expositie in een parkeergarage, eten hamburgers en beseffen ons beide dat we lang niet alles kunnen gaan zien wat we willen zien. Terwijl de zon in het begin nog verstoppertje aan het spelen was heeft de regen het nu gewonnen. Het regent en wij lopen door de steeds leger wordende straten van Eindhoven, we houden elkaars handen vast en draaien dansend rondjes om elkaar heen, zetten twee stappen vooruit en drie achteruit, geeft hij mij kusjes in de regen. 

Wij zijn richting het terrein waar ik van februari tot en met augustus stage heb gelopen, daar ontmoeten we mijn stage vriendinnetjes, allemaal weer terug voor een paar dagen in Eindhoven. We drinken biertjes in een kroegje tegenover de studio van Bart, de studio die voor vanavond is omgetoverd tot een nacht club. 

Van buiten is de studio totaal donker, alles is afgeplakt met zwart. Éénmaal binnen zie je twee dansers op grote blokken bewegen op de muziek die geen ritme lijkt te hebben. Discolichten zorgen ervoor dat de kostuums die de dansers dragen nog net iets magischer zijn dan dat ze zonder de discolichten zijn. Ik plaats me naast hem op de verwarming (die nu wel aan staan). Even later vervolgen we ons weg naar de ruimte van de (vip) lounge. Hier is alles glimmend zwart, van vloer tot plafond + een mega spiegelwand. We krijgen de éne champagne fles naar de andere, dat ik niet eens meer weet hoe veel glazen we hebben gedronken. De champagne wordt in lichtgevende koelemmers geserveerd, misschien moet ik nog één keer benadrukken dat mijn stage nogal magisch was?

Er bestaat een kans dat G al eerder richting Rotterdam vertrekt, een vriend van hem heeft een serie voor de televisie gemaakt die deze avond in première gaat. Hij vraagt of ik nog even met hem naar buiten ga, of ik blijf of mee ga (samen porno kijken (de serie gaat over porno)). Buiten staat een groepje mensen te roken, of we ook willen, als ik mijn lippen om de sigaret sluit, beginnen ze tintelen en smaakt alles ineens super zoet, speciale kruiden. Het begint harder te regenen en het groepje rokende mensen vertrekt of weer naar binnen of richting treinstation. G en ik blijven buiten staan, hij zoent me en drukt zich stevig tegen me aan. "Ik mis je heel erg, ook al sta je hier voor mij" We zoenen en even lijkt het of er niets meer om ons heen is. Het wordt steeds later en we besluiten nadat we afscheid hebben genomen dat het tijd is om de trein naar huis te nemen. Het is rond middernacht maar het voelt als een uur of vijf in de ochtend, de champagne begin ik nu pas te merken en de terug reis voelt veel te lang, vervlochten in elkaar zitten we in de trein. Ik kan niet meer stoppen hem kusjes te geven. 

Wij zijn weer in Rotterdam, hij pakt mijn hand vast en leidt me zo door donkere straatjes naar zijn huis. Hij tilt me op, kust me en legt me neer op zijn bed. "Ik heb je zo erg gemist deze week". In de ochtend kus ik hem wakker en vertrek naar mijn werk "Tot vanavond". 

(Ik heb het interessantste wezen ooit ontmoet en ondertussen zijn we al op avonturenpad tien geweest, misschien dat ik er wat meer van zal delen. En ik hoop er nog veel meer te beleven)