Het is net te laat voor de nachtelijke wandelaars en net te vroeg voor de ochtendmensen. Het is stil op straat en nog een paar verdwaalde sterren zijn aanwezig. We lopen richting jouw huis en af en toe raken onze lichamen elkaar, voorzichtig. Het zijn de uren tussen de nacht en de ochtend en wij zijn.
Het licht van de lantaarnpaal kleurt je gezicht in en de kleuren zijn warm, net als je lach, net als je lichaam. Je haalt een zilveren stift uit je broekzak en zet zorgvuldig een woord in het kozijn van het verlaten huis. Je fluistert in mijn oor dat dit ons geheim is, nu worden we elke avond als we het pad van de stad na jouw huis volgen, herinnerd aan deze avond. Het is een fijn idee dat wij sporen achterlaten.
In de ochtend volgen brakke kusjes en knuffels die warm van binnen maken.
het is lang geleden dat ik het ochtend heb zien worden, veel te lang geleden besef ik als ik dit stukje lees
BeantwoordenVerwijderenDit stukje maakt mijn liefde voor lezen & taal weer opbloeiend, zo mooi <3 + het ochtend zien worden is 1 van de mooiere dingen die een mens eigenlijk eens in de zoveel tijd moet meemaken
BeantwoordenVerwijderen